Unofficially yours

Disclaimer lang, wala naman itong masyadong kinalaman sa movie ng Star Cinema maliban lamang sa linyang ito: "Kailangan ba ng official status sa isang relasyon?"

Kung iisipin mo nga naman, kailangan nga ba talaga? May iba kasing nagsasabi na hindi naman 'yan kailangan. 'Yung tipong understood naman na e. Bakit pa kailangan lagyan ng opisyal na status? Ok naman na ganito tayo e.

Subalit para sa iilan, importante para sa kanila na magkaroon ng opisyal na status. Hindi lang naman kasi label ang issue, maaari kasi na may nakakabit pa na mga dahilan kung bakit ayaw ng isa na maglagay ng label. At kung bakit importante para sa isa na magkaroon ng opisyal na status.

Maaaring ang isa ay hindi pa handa na pumasok sa isang bagong relasyon. Maaaring kakagaling lamang niya mula sa isang relasyon kung saan nasaktan siya ng sobra-sobra at hindi pa siya handang ibigay ang kanyang kabuuan sa bagong taong nakilala.

Ngunit para naman sa parte ng taong naghihintay na maging buo uli ang kanyang minamahal, napakasakit din nito. Kahit pilit niyang intindihin ito, hindi pa rin niya maiiwasang masaktan. Hindi niya maiiwasang isipin na kahit na masaya silang magkasama, alam niyang hindi pa rin kayang ibigay ng kanyang minamahal ang buo nitong puso. Hindi rin maiiwasan na minsan ay makaramdam siya ng selos na kahit anong gawin niya ay hindi pa rin lubusang mawala sa isipan ng kanyang minamahal ang kanyang nakaraan.

Ngunit wala naman siyang magagawa kung hindi maghintay at umunawa. Maghintay sa panahon na lubusan ng maghilom ang lahat ng sakit na nararamdaman ng kanyang minamahal. Maghintay sa tamang panahon kung saan handa na itong pumasok sa isang bagong relasyon at magsabing "I'm officially yours."

Ang pagkakaroon ng opisyal na status ay hindi lang isang simpleng pagkakaroon ng label. May mas malalim pa itong pakahulugan. Nangangahulugan lamang ito na handa na ang isa na magmahal muli at handa na siyang ibigay ang kanyang buong puso para sa bagong minamahal.

Buhay Undergrad

Nagpunta ako kanina sa aming Tambayan upang makipagkita sa ilang kaibigan na graduate na rin sa Unibersidad. Naroon din ang ilang residenteng miyembro ng aming organisasyon. Bigla ko lang talagang na-miss ang aking buhay undergrad.

Napakasarap talagang maging undergrad. Hindi mo nga lang ito mararamdaman hangga't hindi ka pa grumagraduate. Para kasing napaka-simple pa ng buhay noon, hindi tulad ngayon na mas madami ka ng iniisip. 

Kasama mo pa noon halos araw-araw ang iyong mga kaibigan. Na-miss ko tuloy ang mga kwentuhan at tawanan namin kapag nasa Tambayan at kahit nasa klase kami. Na-miss ko ang paglalaro namin ng bridge at pusoy dos. Na-miss ko ang paglabas namin gabi-gabi upang mag-dinner. Na-miss ko ang mga gabing walang tulugan sa Mcdo. Na-miss ko ang pag-higa at pag-tumbling sa gitna ng University Avenue sa madaling araw. Na-miss ko ang pag-akyat sa Carillon.  At higit sa lahat na-miss ko ang aking mga kaibigan at ang aming organisasyon.

Nang dumating kami kanina ay nakapaglaro ako sa unang pagkakataon ng Monopoly Deal. Kahit hindi pa ako masyadong marunong ay talagang natuwa ako dito. Nagpapasalamat talaga ako sa mga nagtiyang nagturo sa akin ng laro kanina.  Pagkatapos maglaro ay sumali naman kami ng kapwa kong alumni member sa isang quiz bee na isang parte ng application process ng mga bagong aplikante ng organisasyon. Dahil miyembro ako ng Academic Committee noong residente pa ako, sa grupo na rin nila ako sumali. At sa huli, nanalo rin kami katabla ng isa pang Committee. 

Kung maaari lamang ibalik ang panahon ay gagawin ko upang maranasan muli ang pagiging undergrad. Sa mga kaibigan kong aking namimiss, kita-kita bukas! Hahaha! Nagpapasalamat rin ako ng lubusan sa mga residenteng miyembro na tumanggap sa amin kanina. Maglaro uli tayo! Sa uulitin! :)

Lakwatserong Bata Part 2

Akala ko noong matapos akong maka-buo ng tatlong gala para sa taong ito ay titigil na ako. Pero hindi pa pala. Nang makita namin ng kaibigan (roommate/kaklase/at marami pang iba...) ko ang promo ng isa na namang airline company ay dali-dali kaming naghanap ng lugar na mapag-gagalaan. Nakita namin ang Naga at nabatid namin na matagal na rin naming binabalak na bumalik roon upang bisitahin uli ang isa naming kaibigan na doon nagtatrabaho at upang makapunta na rin sa Caramoan. 

Abril 1, 2011 pa ang una at huli naming bisita sa kanya. Apat na araw at tatlong gabi rin niya kaming kinupkop sa kanyang boarding house. Nilibot niya kami sa Naga at dinala rin sa Legaspi at sa Camsur Watersports Complex o CWC. Sari-saring pagkaing Bikolano ang natikman namin at napakaraming lugar na bumusog sa aming mga mata. Ito rin ang mga dahilan kung bakit namin gustong bumalik doon at siyempre upang makasama na rin muli ang isang kaibigan na walong buwan na naming hindi nakikita.

Ang travel dates ng promo fare ay mula Pebrero 1 hanggang Marso 31. Naisip ko bigla na sinabi ko na nga pala sa sarili ko na bawal akong bumiyahe hanggang Mayo dahil na rin sa rason na nababggit ko sa kamakailang post ko dito. Subalit naisip ko naman na pwede ko naman i-budget ang aking oras upang makapunta pa rin ako ng Naga. Palusot! Hahaha! Kaya naman hindi na ako nag-dalawang isip na i-book na ang flight na ito.

Ang plano naming petsa ay mula Marso 29 hanggang 31. Sakto, may promo fare pa sa 29! Subalit, wala ng promo fare sa 31! Hindi na ito pwedeng iurong sa Abril 1 dahil wala ng promo fare. Hindi na rin pwedeng iurong sa mas maagang petsa ang aming lakad sapagkat iniisip namin na maaaring marami pa kaming ginagawa sa mga panahon na 'yun at may trabaho rin ang kaibigan namin at baka hindi rin siya makasama sa amin. 

Iminungkahi ng   kaibigan (roommate/kaklase/at marami pang iba...) ko na bakit hindi namin subukan mag-tren. Sa totoo lang, hindi talaga ako mahilig sa mahahabang biyahe. Naiinip kasi ako. Pero mukhang magandang ideya din 'yun sapagkat nakakasakay lamang ako ng tren kapag nag-MRT ako, ngunit hindi ko pa talaga nasusubukan ang tren sa malalayong biyahe. Kaya naman ganoon na nga ang napag-planuhan. Eroplano sa Marso 29 papuntang Naga at tren pabalik ng Maynila. Ang kagandahan rin nito ay hindi namin kailangan magmadali sa pag-uwi. Kung naisin man namin na magtagal pa sa Naga ng mga ilang araw ay maaari naming i-adjust ang schedule dahil araw-araw naman ang biyahe ng tren at pareho lang naman ang presyo ng ticket kahit na sa mismong araw ka pa ng biyahe bumili, hindi tulad sa eroplano na nagbabago-bago ang presyo depende sa kung gaano kalapit ito sa araw ng biyahe. 

Hindi muna ako mangangako at magsasabing huling lakad ko na ito para sa taong ito dahil baka hindi ko rin ito mapangatawanan. Masarap kasi talagang mag-biyahe. Kung saan-saan ka makakapunta, ang dami mong makikita at makikilala, ang dami mong matitikmang bagong mga pagkain, at ang dami-dami mong maaaring matutunan.

Lakwatserong Bata

Noong Setyembre 2011 pa ng huli akong makapunta sa isang malayong lugar sa Pilipinas. Ang kahulugan ko kasi ng malayo ay kinakailangan pa ng eroplano upang makapunta sa isang destinasyon. Nagpunta kami ng Bacolod noon kasama ng aking pamilya. Ang tagal na rin pala.

Sabi ko kasi sa sarili ko, tama na muna ang gala. Kailangan ko munang matapos ang huli kong requirement sa Unibersidad bago ako makagala muli. Binigyan ko ang sarili ko ng hanggang Mayo upang matapos ang requirement na ito.

Kaya naman noong nagka-promo fare sa isang kumpanya ng airline na ang travel dates ay mula Hunyo hanggang Nobyembre, sabi ko "tamang-tama!" Dali-dali na ako nag-book ng mga lakad.

Nagsimula ito ng isang gabi ay tumawag ang isang kaibigan ko at nagyaya na pumunta sa Puerto Princesa, Palawan. Sabi ko naman, "Oo ba!" Sa Agosto ang lakad na ito at tamang-tama dahil tumapat ang petsa sa kaarawan ng isa kong kaibigan na kasama rin sa lakad. Kasama rito ang pamilya ng isa kong kaibigan at mga kaibigan ko noong nasa UP Pampanga ako. Matagal ko na din kasing planong makapunta sa Puerto Princesa. At sa wakas ay matutupad na rin ito sa Agosto.

Pangalawa kong binook ay ang Calbayog, Samar sa Hunyo. Mag-isa lang ako dito. Matagal ko na kasi talagang pangarap na bumiyahe ng mag-isa. Hindi ko talaga alam kung bakit pero gusto ko lang talaga. Siguro, para makapag-isip-isip at makapag-muni-muni ng mga bagay-bagay. Mahirap kasing magawa ito kapag may mga kasama ka.

Pagkatapos kong binook ang Calbayog, tinext ko naman ang mga kaibigan ko na taga-dorm. Sinuggest ng isa sa kanila na mag-Davao kami at pumunta sa ilang lugar sa Mindanao tulad ng Agusan del Sur, Kidapawan City, at Tagum City. Mahaba-haba ang naging usapan naming apat tungkol sa petsa. At sa huli ay napagdesisyunan na sumama kami sa lakad ng isa naming kasama na may lakad na talaga noon sa Iligan at Cagayan de Oro. Kaya naman ito ay naging isang ultimate Mindanao trip, siyam na araw sa Mindanao! Iniisip ko pa lang ay naeexcite na ako. Makakapunta kami ng Davao, Agusan del Sur, Kidapawan City, Tagum City, Iligan City, at Cagayan de Oro! Ang saya! Sa ilang araw na ito ay kukupkupin kami ng kanilang mga kaibigan. Kaya naman ngayon palang ay lubusan na ako nagpapasalamat sa mga kukupkop sa amin ng mga ilang araw.

Masarap talagang bumiyahe. Excited na talaga ako sa mga lakad na ito. Ilang buwan na lang ang hihintayin. Sa ngayon, ipon-ipon muna dahil siguradong mamumulubi ako pagkatapos ng lahat ng lakad na ito. Hahaha! :)